Ik had beloofd om voor iemand een foto te maken van een kerkje in Friesland.
Dus toen ik op een zaterdag in de buurt was, reed ik even om naar het dorpje in kwestie, waar het niet moeilijk was om het monumentale kerkgebouw te vinden.
Tot mijn verrassing stond de kerkdeur open, want het was tsjerkepaad en de kerk was in de zomer iedere zaterdagmiddag geopend.
Baron
Natuurlijk nam ik de gelegenheid te baat om binnen in de kerk te kijken.
Het was zo’n mooi middeleeuws kerkje, waar Friese dorpen patent op lijken te hebben.
De kerk was vroeger door de plaatselijke baron blijkbaar goed bedeeld, want er was niet alleen een rijk versierde herenbank, waar de baron met zijn gezin kon zitten bij de kerkgang, maar er was ook nog een grote grafsteen voor de eeuwige nagedachtenis van zijn familie.
Ik vermoed dat het zeventiende-eeuwse orgel, van een maker bij wiens naam orgelliefhebbers begerig beginnen te kijken, ook door hetzelfde baronnelijke geslacht gesponsord was geweest.
Het was ook nog eens prettig koel in de kerk (het leek toen nog het begin van een hete zomer te worden).
Zo kreeg ik een mooie kijk in een rijk verleden en ik kon even weg dromen bij de gedachte dat ik misschien ook wel een nakomeling van deze rijke baron zou kunnen zijn.
Het mooiste wat je in huis hebt
Toch zat het kerkbezoek me niet helemaal lekker en pas toen ik naar huis reed, besefte ik waar dat voor mij in zat.
Want had ik bij het bezoek aan de kerk ook iets leren kennen van de gemeente die er nu kerkt? Had ik iets meegekregen van waar ze warm voor lopen?
Had ik kunnen merken dat ze bezorgd zijn om hun gemeenteleden, die moeten buorkje tussen het welzijn van de weidevogels en de stikstofuitstoot?
Had ik iets gezien van een derde-wereldproject waar ze geld voor inzamelen? Was er iets geweest van een stiltehoek waar je kunt bidden?
Had ik de liederen gehoord die ze graag zingen?
Of had ik misschien zelfs wel iets kunnen vragen over het christelijk geloof en christelijke gebruiken?
De vraag stellen is hem beantwoorden. Nee dus.
Waar zit dat nou in?
Ga ik naar een open dag van de voetbalvereniging, dan worden er toernooitjes gehouden en staat de prijzenkast te pronken als teken wat voor goede club dit wel niet is.
Ga ik naar de open dag van de muziekschool, dan mag ik instrumenten uitproberen en kan ik naar kleine uitvoeringen luisteren.
Krijg je als organisatie mensen over de vloer, dan laat je je kroonjuwelen zien, het mooiste wat je in huis in en je probeert je bezoekers enthousiast te maken voor waar je zelf warm voor loopt.
Maar in de kerk…?
Omzichtig
Daar zitten een paar dingen ons dwars.
Als het gaat om geloven, durven we vaak niet te zeggen waar we warm voor lopen, uit angst om iemand voor het hoofd te stoten.
We moeten toch respect hebben voor elkaar?
Maar de voetbalvereniging bergt toch niet de voetbaldoelen op omdat andere sporten ook van waarde zijn?
En de muziekschool doet toch ook maar geen pianouitvoering, omdat dat misschien toekomstige vioolleerlingen in de weg zou kunnen zitten?
Nog iets: in de kerk roepen we er vaak nogal snel een dominee of pastor bij als het om het geloof gaat.
Die moet maar vertellen hoe het zit.
Wij halen wel even een kopje koffie voor onze gasten, want iets zeggen over waarom een kerk kerk is: dat kunnen we vaak niet goed.
En dan is er ook nog het feit dat de leden van een kerkelijke gemeenschap voor heel verschillende dingen warm lopen: de een voor het orgel, waar een ander niets mee heeft, maar die vindt voor haar kinderen weer een fijne groep in de kerk.
Wat de een een kroonjuweel vindt, is voor de ander niet van waarde.
Dat alles maakt dat we maar omzichtig omgaan met wat we in de kerk aan moois in huis hebben.
We weten vaak zelfs niet goed wat onze kroonjuwelen zijn. En als je dat als kerkelijke gemeenschap niet weet van jezelf, hoe kun je dan keuzes maken voor de toekomst?
Waarderend kijken
Bij Met Andere Ogen doen we aan Waarderende Gemeente Opbouw.
Dat betekent niet dat we alles mooi en aardig vinden, maar dat we met kerkelijke gemeenschappen samen waarderend kijken naar wat ze in huis hebben.
Dat is nogal eens meer, anders en rijker dan een bestuur denkt bij het moeten nemen van beslissingen.
Beleidskeuzes worden al snel gemaakt om wat er niet (meer) is.
Maar het is veel rijker om eerst eens de schatkamer van een geloofsgemeenschap in te duiken, voordat je beslissingen neemt.
Wil je daar als kerkenraad, bestuur of groep in oefenen?
Laat het ons weten! We komen graag eens praten.
Op een hete, zomerse dag of op een koude winteravond, in een middeleeuws kerkgebouw of in de historische ambiance van een jaren-zeventig vergaderzaaltje: overal krijgen we kroonjuwelen te zien.
En we denken graag mee hoe die kroonjuwelen kunnen schitteren.
Theo Hettema
