(Zwitserland, mei 1998)
“Waarom ga je niet gewoon doen wat je altijd al hebt gedaan?”
zegt de predikant tegen mij.
Ik zit op een boomstammetje in het bos
zweetdruppels biggelen langs mijn slapen en over mijn rug.
We hebben zojuist de Uetliberg beklommen
met een groep jeugdige catechisanten met wie we een week op kamp zijn
en ik ben het klimmen duidelijk niet meer gewend.
Na 10 jaar Zwitserland woon ik sinds een half jaar weer in Nederland
en ik kan er mijn draai niet vinden.
Even terug in mijn vertrouwde kring om dit ‘Konfirmandenlager’ mee te leiden
heb ik zojuist mijn hart uitgestort tegen de predikant met wie ik zoveel heb samengewerkt.
“Hoe bedoel je”, zeg ik aarzelend,
“doen wat ik altijd heb gedaan?”
“Nou”, zegt hij,
“Je zet je al jaren in voor allerlei vrijwilligersklussen binnen de kerk,
daar kun je ook je beroep van maken!
Je sluit je makkelijk aan op verschillende plekken
Je bent dienstbaar aan de gemeente
Je ziet wat er moet gebeuren
Je legt verbindingen
Je bent veelzijdig
Je neemt initiatief
Je weet mensen te enthousiasmeren
Je trekt graag samen op
Je geloof is een belangrijke drijfveer
Je bent pragmatisch
Je kunt knopen doorhakken
en leiding geven.
Het geeft je plezier en voldoening
en wij zijn altijd erg blij geweest met jouw inzet.
Dus: waarom maak je daar niet je beroep van?”
Gaandeweg de terugtocht naar het kamp
valt er niet een kwartje
maar een hele jackpot.
Met andere ogen kijk ik naar mijzelf
en naar mijn mogelijkheden.
Een week later meld ik me aan voor de opleiding ‘Godsdienst en pastoraal werk’
van de Christelijke Hogeschool Windesheim.
Even ben ik bang dat ik met mijn 43 jaar te oud ben
en dat ik het niet zal kunnen
(“Mam, moet jij net zoveel studiepunten halen als ik?”)
maar dat blijkt reuze mee te vallen.
Dit voorval komt bovendrijven
nu ik de balans opmaak
van twintig jaar professioneel werken binnen de kerk:
dertien jaar als gemeenteadviseur binnen de Protestantse Kerk
en zeven jaar als specialist waarderende gemeenteopbouw binnen MET ANDERE OGEN.
Ik ben inmiddels 68, en mag van mezelf met pensioen.
Met plezier en voldoening kijk ik terug op deze periode:
op de vele gemeenten die mij hun vertrouwen schonken
op al die mensen met wie ik samen op mocht trekken
- gemeenteleden, ambtsdragers, predikanten, kerkelijk werkers en collega’s -
op alles wat we samen geleerd en bereikt hebben.
Dank jullie wel – het ga jullie goed!
Terugkijkend op dit gesprek
dat zo bepalend is geweest voor de loop van mijn leven
valt me op dat het op z’n minst een ‘waarderend-onderzoekend karakter’ heeft:
- het sluit aan bij wat er is
- het brengt de waardevolle kanten in beeld
- het schetst een mogelijk toekomstperspectief
- het laat je kijken met andere ogen
- het maakt enthousiast
- het zet aan tot actie
- je weet nog niet precies wat en waar het je zal brengen
- maar het is te doen
- en het leidt tot een bevredigend resultaat!
Voor een waarderend onderzoekend gemeenteopbouw-traject
kun je verder terecht bij MET ANDERE OGEN.
Else, Bernhard, Liesbeth en Theo zijn je graag van dienst!
En ik?
Ik ga gewoon doen wat ik altijd gedaan heb!
Els Deenen
