UIt het oog uit het hart?
De kerken gaan weer open. Aan het begin van de week roept een berichtje kerkgangers op om zich aan te melden voor de dienst. In de regel volgt er nog een oproepje. Het loopt nog niet zo storm.
Wat zou er gebeurd zijn?
Wat is er gaande?
Het antwoord vind je hoogstwaarschijnlijk bij de gemeenteleden zelf.
Misschien wil je eens met de ogen van een gewoon gemeentelid kijken, dat door de ziekte van haar partner bijna nergens heen kon?
Het gevoel veranderde
'Mijn binding met de kerk is veranderd door een jaar gedwongen afstand. Ik was actief in een combo, dat de gemeente ondersteunt bij de samenzang. Ook deed ik mee in een team dat beschikbaar is voor persoonlijke voorbede. Leuk om te doen. Mooie teams, fijne samenwerking. Nu taal ik er niet naar.
Beide teams vormden voor mij een belangrijk lijntje naar de kerk. Valt de taak weg, dan vallen de relaties weg, zo ervoer ik, grotendeels. Tegelijkertijd gebeurde er ook iets anders: gemeenteleden (inclusief ikzelf) gingen op zoek naar wat wel kon. Zo ontstond er in onze wijk 'het zingen in het bos'.
Zondagmorgen gingen we, gewapend met tas en klapstoeltje, naar het Schollebos. We zochten een luw plekje. De stoeltjes werden uitgeklapt. De tassen gingen open. Koek, koffie, gitaar. Heerlijk om te starten met het luisteren naar de liederen van de vogels om vervolgens hun lofzang zachtjes voort te zetten. We warmden ons aan het Evangelie, elkaar en het zonlicht.
Dat veranderde door de verdergaande beperkende maatregelen en de dalende temperatuur. Tijdens de tweede lockdown splitsten we de groep in tweeën - ook dat werkte. Maar toen we nog maar twee mensen thuis konden ontvangen, viel de groep uiteen. De prioriteiten van de deelnemers bleken divers.
Hoe was jouw week?
Samen met een ander echtpaar besloten we door te gaan. Hoge gezondheidsrisico's maakten dat we vrijwillig in quarantaine waren en dat voelde veilig. Eén keer in de veertien dagen kwamen we bijeen, na de digitale kerkdienst, maandenlang. We deelden het sobere sociale leven, staken de kaars bij de icoon aan, werden stil, lazen een tekst, zongen een paar liederen en deden voorbeden voor elkaar en de wereld. In alle rust en heel ontspannen. Steevast sloten we het geheel af met een lekkere lunch. En het was goed, zeer goed. Dit samenzijn is ons dierbaar geworden.
Corona heeft iets nieuws in gang gezet.
We proefden de weldaad van een eenvoudige ontmoeting rondom het geloof. Er was ruimte voor een ieder, voor mij om zelf te zoeken naar woorden en liederen. We proefden iets van het Koninkrijk van God, dat onder ons is.
Tegelijkertijd veranderde ons verlangen richting kerk: één keer per maand een livedienst is voor mij genoeg om de binding met de andere gemeenteleden opnieuw leven in te blazen. Vooral als er tijdens de dienst ruimte is om iets te delen met je voor- of achterbuurvrouw of buurman. Dan ontmoet je elkaar even echt.'
Omdat dit gemeentelid van zich laat horen, raakt ze niet uit beeld bij de kerkenraad.
Maar wat als de gemeenteleden stil blijven?
Weten we wat er plaats gevonden heeft in de huizen en harten van mensen?
Wanneer en waar heb jij je gezien gevoeld in de gemeente, tijdens Corona?
Welk verlangen leeft er in jou?
Vanuit MET ANDERE OGEN ondersteunen we kerken bij het vinden van nieuwe wegen. We bieden (gratis) webinars aan.
Benieuwd? Kijk hier en schrijf je gauw in, want de webinars komen eraan.
Else Roza
